Ιδιορρυθμίες της σιωπής.

Απατηλή πραγματικότητα
θεάματος με φλεγόμενα πλοκάμια λάθους,
στρίβοντας τον ιό εξοργισμένος
σε πιο σκοτεινές γωνιές παλμών.
Μια εικονική κάθοδο στον πόνο,
την απώλεια και το θάνατο
ως αντίθεση και σύνθεση μια άνοδο στο σαφές φως
που γίνεται λύτρωση και αναγέννηση
σε ένα πέρασμα από την απελπισία στην γαλήνη.
Στο κράτημα της απόστασης
δεν σκέφτομαι τον πόνο της έλλειψης
αναζητώ, ψάχνω ανάμεσα στο φρύγανα και το γρασίδι το τελευταίο μας φιλί.
Εκεί που η πανσέληνος φωτίζει σοκάκια,
στις ιδιορρυθμίες της σιωπής.